Epis in de wedkantoren: een vals goed idee?

Concreet dient iedere persoon die een weddenschap wenst te plaatsen in een wedkantoor, voorafgaandelijk een identiteitsbewijs voor te leggen teneinde na te gaan dat de persoon niet uitgesloten is van het spel. A priori, is deze maatregel overtuigend aangezien ze de bescherming van de speler versterkt. In de praktijk riskeert deze maatregel te leiden tot een omgekeerde situatie. De uitgesloten spelers zullen simpelweg van de radar verdwijnen. De huidige situatie liet toe hen op te merken en naar de nuttige instellingen te verwijzen (bv. Speelkliniek). Nu zullen ze ofwel gaan spelen zonder enige bescherming op de honderden, volledige illegale, kansspelwebsites beschikbaar in België, ofwel zullen ze via tussenpersonen - die de spellen voor hen plaatsen en hier een commissie op rekenen (de “grote broers” van de wijk, …) – of bij illegale bookmakers (achterzalen van de cafés,…) spelen en dit met alle gevolgen van dien voor de openbare orde.

Daarenboven zullen de spelers – zonder enige identiteitscontrole - ​ kunnen spelen in een dagbladhandel (maximaal toegelaten inzet van 200 euro), terwijl de speler zijn identiteitskaart zal moeten voorleggen in een wedkantoor, zelfs voor een inzet van slechts enkele euro’s. Iedere speler kan overigens duizenden euro’s uitgeven, zonder identiteitscontrole, uitgeven aan de producten van de Nationale Loterij. Waar is de logica? De leden van de BVWK worden zonder reden gediscrimineerd.

Tot slot is de EPIS-controle totaal disproportioneel. In de wedkantoren is de gemiddelde inzet 5 à 6 euro. Iedere keer een identiteitscontrole opleggen vooraleer men dergelijke bedragen kan inzetten is overdreven. Een belangrijk deel van de spelers gaat de wedkantoren links laten liggen. Studies van bedrijfsrevisoren tonen inderdaad aan dat de spelers gehecht zijn aan hun anonimiteit en tegen het idee zijn om hun identiteitskaart voor te leggen voor enkele euro’s in te zetten. ​

De business van wedkantoren die reeds sterk geleden heeft onder de pandemie (meerdere maanden sluiting, vlucht van de klanten naar de digitale sector), kan het zich vandaag niet veroorloven om getroffen te worden door een controlemaatregelen die zo disproportioneel is. De sector loopt het risico op instorten met als gevolg baanverlies voor honderden mensen en een inkomstenverlies van meerdere miljoenen voor de openbare overheden, zoals dit werd aangetoond door BDO Bedrijfsrevisoren. en dit zou ongeveer 800 personen, moeders en vaders, die van deze activiteit leven, kunnen ruïneren.

De Minister van Justitie, meerdere malen hierover aangesproken, heeft nooit de moeite genomen om de vertegenwoordigers van de kansspelsector te ontmoeten. Het is echter nu meer dan ooit noodzakelijk dat de politieke wereld begrijpt dat, in de werkelijkheid, een wedagentschap een plaats van gezelligheid is en ontwikkelaar van het sociaal weefsel is en op geen enkele wijze vergelijkbaar is met een casino of een speelzaal. Dit bevestigt de tendens (reeds vastgesteld bij het verbieden van de virtuele weddenschappen in de wedkantoren) waarbij de politiek de voorkeur geeft aan de gamingactiviteiten (casino’s en speelzalen) ten nadele van de betting activiteiten (wedkantoren) hoewel de gamingproducten een hoger verslavingsrisico inhouden. ​

Een aanvaardbare oplossing zou zijn om de EPIS-controle toe te passen op de inzetten boven de €200 teneinde de recreatieve spelers, die geen risico lopen op verslaving, te bestraffen.

Het beste is de vijand van het goede: door teveel van het goede willen doen, vernietigen we de werkgelegenheid en sturen we de spelers die beschermd dienen te worden zonder bescherming een mijnenveld in.